Ik ben Bert.
En ik dacht als kind later varkensboer te worden. Jawel, varkensboer. Laarzen zou ik dragen, en een blauwe stofjas, om iedere ochtend in alle vroegte het erf te overzien. Maar het kan verkeren. Een stofjas heb ik niet gedragen, wel een strak koerspak. En laarzen bleken niet handig op de racefiets waarmee ik twintig jaar lang als profwielrenner rond de wereld reed: van China tot Canada tot Australië. Maar het erf waar ik ben opgegroeid ben ik nooit vergeten.
Aan die oude droom heb ik een nuchter boerenverstand overgehouden. En de drang, de goesting, om van iedere dag iets te maken. Het koerspak is intussen ingeruild voor een jeans, mijn twee energieke zonen dragen hoodies en mijn prachtige, ambitieuze vrouw is immer stijlvol. Dat trio staat centraal in mijn leven.
Een nieuw leven waarin ik streef naar een gepast evenwicht met al wat op mijn pad komt als analist, spreker, ambassadeur,…Al is het in een varkensstal, in een peloton of op kantoor: met een mix aan authenticiteit, eerlijkheid en verantwoordelijkheid hoop ik mensen te inspireren. Dat is mijn missie. Inspireren. Als voormalig atleet ken ik het belang van positiviteit en bruisende energie, en weet dat niks zo mooi is als de vlag die naar beneden gaat en het nieuwe avontuur dat lonkt. Ready. Set. Go.
Analist
Wat ik als renner deed in het peloton – concurrenten taxeren, de kopman uit de wind zetten, de ploeg informeren…-, doe ik ook aan tafel. In 2014 nam ik voor het eerst plaats aan de tafel van Vive le Velo, als analist, wat me danig beviel dat ik sindsdien met plezier mijn mening geef over de mooiste koersen.
Van voorspellingen vooraf, tot analyses achteraf, tot vooruitblikken naar al wat komt: het boerenverstand komt goed van pas. Altijd nuchter, met af en toe een kwinkslag.
Cocommentator
Terwijl de koers zich voor onze ogen ontrolt en de commentator de kijker door de wedstrijd gidst, krijg ik als sidekick de kans om in het hoofd van de renners te kruipen.
Daarbij komt mijn ervaring als ex-renner handig van pas. Als cocommentator kan ik mijn passie voor het wielrennen opnieuw herbeleven, niet vanuit het peloton, maar vanuit een cabine.
Een volgend avontuur
De opdrachten binnen de media zijn een bron van inspiratie en fun! Ik laat me graag verrassen door nieuwe ideeën. Of die nu over wielrennen gaan, over andere topsport of wat dan ook: Beam me up, Scotty!
Met een opgeheven hoofd kijk ik terug op een gevulde carrière waar ik meer dan 20 jaar mijn hart en ziel aan gegeven heb.
De lente van 1987
Ik was een stoere man van drie toen ik voor het eerst op een fiets zat. Fier als een gieter, niet wetend dat de fiets me de wereld in zou leiden, als wielrenner zowaar.
De zomer van 1999
Een Diamant dan nog! Eentje met een keurig stel versnellingen, dunne bandjes en een smal zadel: in de zomer van ’99 kreeg ik mijn eerste, echte koersfiets in handen. Het leven kon beginnen.
27 februari, 2000
Daar stond ik dan. In Herzele, met ongeschoren benen, een te lange broek en te lange mouwen, was ik klaar voor mijn eerste wedstrijd. Daar was een goed kerstrapport voor nodig geweest en groen licht van vader en moeder. Als debutant bij het Isorex Cycling Team, dook ik een tot dan toe onbekende wereld in.
14 mei, 2000
Elke eerste keer vergeet je nooit. In Waarschoot, de plek waar mijn vader is opgegroeid en zijn ouders toen nog woonden, zat de hele familie rond de tafel om moederdag te vieren. Ik niet. Ik nam deel aan de koers in Waarschoot. Mijn grootvader was niet wild van een koersende kleinzoon, maar zijn mond viel open toen ik met de bloemen van de overwinning aanklopte: ‘Gewonnen!’
2002
Memorabel, dat was mijn tijd als junior bij het MEZ Team. De ploeg gold als het Real Madrid van het Vlaamse jeugdwielrennen en won koers na koers na koers. Daar leerde ik Wouter Weylandt kennen, met wie ik de jaren nadien een intense vriendschap opbouwde.
15 september, 2013
Naast de kermiskoersen van Gullegem (2008) en Lede (2010), staat één UCI-overwinning op mijn naam: de Grote Prijs Jef Scherens (2013). Ik won voor Sep Vanmarcke en Jasper Stuyven. Natuurlijk was grootvader fier. Hij kon moeilijk anders.
13 april, 2014
Parijs-Roubaix was en is de koers van mijn dromen. In 2014 reed ik op een belangrijk moment naar de kop van de wedstrijd, samen met Tom Boonen. Vol verbazing zag ik de massa uitzinnige supporters juichen voor Tom. Ik kneep in mijn arm. Voor het eerst in mijn leven reed ik voorin in één van de zwaarste wedstrijden ter wereld, tussen mannen als Bradley Wiggins, Peter Sagan en Fabian Cancellara. Magisch.
12 april, 2015
Déjà vu. Net als het jaar voordien reed ik opnieuw voorop, opnieuw in dienst van dezelfde kopman: John Degenkolb. In 2014 werd hij tweede. In 2015 stond de tactiek beter op punt en won John Parijs Roubaix.
3 oktober, 2021
Het moest het orgelpunt worden, maar tot de avond voordien had ik geen vertrouwen in de afloop. Parijs-Roubaix had ik volledig in de vingers, maar rijden in de gietende regen, op glibberige kasseien, maakte me onzeker. De laatste koers uit mijn profleven startte ik met een hoofd vol vraagtekens. Maar het is gelukt. Na een lange, intense carrière reed ik voor het laatst de velodroom op -kletsnat, verkleumd, doodop-, kuste mijn vrouw en kinderen op het middenplein, en zette een punt achter een lang en mooi verhaal. Meer dan een orgelpunt! Finito.
Fietsen is fietsen, zei een vrouw in Man Bijt Hond. Dat is zo. De drang naar competitie heb ik niet meer, maar de passie is nog even groot als vroeger. Neem daar lopen en nog wat fitness bij, en je komt al gauw aan vijf tot tien uur sporten per week. Op netwerkevents wil ik jullie gerust uit de wind zetten, maar je moet wel voor bananen en rijsttaartjes zorgen.
Ben jij benieuwd wat wij voor elkaar kunnen betekenen? Ik ook!
Laat hieronder jouw gegevens na en ik contacteer je zo snel als mogelijk.
© Copyright Bert De Backer | Personal Branding by MySueño
